به سوگ عزیزان وشهدای گلگون کفن فاریاب بخش هایی از یک شعر استاد ابوالخیر خیری را که درسال 1320 سروده شده انتخاب وباشما درمیان میگذارم.

فاریاب ای گل زمین مشک بیز
با «ظهیر» خویشتن برگو که خیز!

ای که بودی مهد عالی گوهران
از چه هستی خوار و بی نام ونشان

باختر را مایه نازنده گی
بلخ را از توسر افرازنده گی

«جوزجانی» نامدارانت چه شد؟
«گرزیوانی» شیرمردانت چه شد؟

خاک زر خیزت چرا خاکستریست؟
این چه محکومی زچرخ چنبریست؟
...
لیگ آگه خود نه ای از خویشتن
ای عدوی خویشتن هم خویشتن
...
«خیری » این دلدادۀ آواره ات
این اسیر این عاشق بیچاره ات

شرحی ازدرد دل صدپاره گفت
آرزوی خاطر آواره گفت

من فدای انکه در مانت کند
کوششی در راه عرفانت کند.

ما در غم و اندوه تو شریکیم میمنه!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط نجیب الله اوزبیک کریمی فاریابی در 21:29 | |